Adımı duyuyor gibiyim dudaklarında..ona yer var mıydı kelimelerinde, bilemiyorum..sadece bir fısıltı ya da sadece yanılsama..bilmekte istemiyor olabilirim..
İçimde..herkesteki gibi..her kimse, her neyse..dikilmiş bir korkuluk gibi..bilinende tamamen farklı..neyi kovmakta??hayatımdaki kargalarımı..sanmam..kalamazdı, dikilemezdi ozaman bu kadar basitse görevi..
Korkularımdan koruyan korkuluğum..en çokta kendisinden benim korktuğum..nasıl seni korkutan seni korur ki?? Peki kendisinden?? Ondandır ondan uzak kalmam.ona soru sormamam..kendi kendime onu görewe mi getirmiştim yoksa o mu geldi farkında olmadan oraya..farkında değil,haberi bile yoktur..göndermişim,gitmiş zaten.soru sorulmadan soru sormadan..hala nasıl orda kalabildi peki?gitmesine rağmen..yoksa kalmış mıydı??
Cesaret bulup konussam..konussam susardı,gözlerine baksam kaçırırdı,dokunsam yok olurdu..peki koklasam..?? korkularımı ozman alıp götürebilirdi sanki.. kokladım korkuluğumu.. en güzel,tanıdık koku duyduğum..
Uyandım..sadece rüyaymış..günaydın..eski bir rüyayı görmek güzeldi..
Yarın uyumam belki..ya da uyurum..aynı rüyaya uyanmak için..iyi gece..
